Even geleden werd ik er fijntjes op gewezen dat ik al een poosje geen blogpost meer had geschreven. Ik denk er wel aan, maar ja: blogpostjes hebben ook woorden nodig, en die woorden tellen helaas niet mee, deze november.

Nanowrimo, ik heb er een haat-liefdesverhouding mee. Ik ben altijd een vrij makkelijke schrijver geweest, dus het behalen van 50,000 woorden is niet mijn grootste obstakel. Mijn grootste uitdaging is om te schrijven met een chronische beperking. Vrijwel dagelijks moet ik rekening houden met (hevige) vermoeidheid en milde tot heftige pijn, in het bijzonder pijn in mijn armen. Dat zorgt ervoor dat zelfs typen op een ergonomisch toetsenbord snel teveel pijn doet. Als dat gebeurt, moet ik weer een tijdje rusten. Dit levert voor iedere dag weer de vraag op: hoe zal het deze keer gaan? Ga ik mijn woorden halen, of moet ik vroegtijdig ophouden? Tot nu toe lukt het me echter steeds net om de verplichte 1667 woorden per dag af te maken, een prestatie waar ik trots op ben.

Ook de vermoeidheid kan een extra hindernis opleveren. Regelmatig voelt het schrijfproces als een trein in mijn hoofd die weigert in beweging te komen. De discipline en de creativiteit die ik nodig heb om personages tot leven te laten komen en dialogen te schrijven delven daardoor nogal eens het onderspit. En dan wordt schrijven toch weer een zaak van duwen en trekken. Ambacht in plaats van ingeblazen creativiteit, zullen we maar zeggen.

Ik heb dus maar een beperkte hoeveelheid tijd die ik aan Nanowrimo kan besteden, en ook dat wisselt met de dag. C’est la vie. Gelukkig werkt mijn verhaal erg mee: over het algemeen gedragen de personages zich met een groot verantwoordelijkheidsgevoel – dat wil zeggen: ze vinden hun eigen plotlijntjes uit en zorgen ervoor dat ze genoeg gespreksstof hebben als ze elkaar ontmoeten. Bijna een team effort! Dit maakt dat ik toch elke keer geniet als het weer even lekker gaat: ik kan als schrijver het verhaal binnen gaan en al schrijvende ontdekken wat er staat te gebeuren. Die pijn is dan, in elk geval voor even, niets meer dan achtergrondruis.

Marieke