De afgelopen week was een bijzondere op schrijfgebied, hoewel amper Nano-vreemd. Mijn ene personage besloot een ander ten huwelijk te vragen (dat was niet gepland); vervolgens raakte de dame zwanger (dat was ook niet gepland, hoewel het hilarisch was geweest als de heer van het stel zwanger was geraakt); en vervolgens overleden twee personages (planning, wat is dat?) en stierf mijn hoofdpersoon bijna een weinig heroïsche dood.

Op zich geen probleem. Ik ben nooit een strikte planner geweest. En hoewel het vaak even schrikken is als je personages er vandoor gaan, is er weinig leuker dan naar je scherm te staren en te denken: oh. Dat was onverwacht. Zoals schrijver Robert Frost ooit gezegd schijnt te hebben:  ‘No surprise for the writer, no surprise for the reader.’ En collega-schrijfster Kim Ten Tusscher merkte op bij mijn verschrikte uitroep op Facebook: ‘Dat betekent dat je sterke karakters hebt geschreven die voor zichzelf kunnen denken. Goed gedaan!’

Enig nadeel: dankzij al die vreemde kronkels in mijn plotlijn dreigt mijn verhaal, dat nu al drie Nano-rondes meegaat en totaal 99.594 woorden telt (ja ja, ik tel af tot de 100.000!) ineens bijna af te geraken. En dat terwijl ik nog vermoed nog wel een kleine 10.000 woorden Nano over te hebben voor het eind van de maand…

Rianne